Dokładnie o 17:00 w symboliczną godzinę „W” 1 sierpnia 1994 roku oddziały Armii Krajowej rozpoczęły zbrojne wystąpienie na mocy rozkazu dowódcy Armii Krajowej gen. Tadeusza Komorowskiego „Bora”. Celem powstania było wyzwolenie stolicy spod niemieckiej okupacji przed wkroczeniem do niej Armii Czerwonej.
Plan powstania został opracowany przez komendanta Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej, płk. Antoniego Chruściela „Montera”. Zgodnie z jego założeniami, oddziały polskie miały prowadzić działania zaczepne przez 2-3 dni, a w razie niepomyślnego obrotu spraw miały wytrwać w obronie przez 14 dni. Planowane na kilka dni powstanie upadło po 63 dniach walki, tj. po północy 3 października. W tym czasie zginęło , śmierć poniosło od 16 tysięcy do 18 tysięcy żołnierzy AK i od 150 tysięcy do 180 tysięcy cywilów. Powstanie Warszawskie było jedną z największych i najbardziej bezwzględnych batalii miejskich II wojny światowej. Po przegranej walce Warszawa została doszczętnie zniszczona przez Niemców.
Aspekt polityczno- moralny zrywu powstańczego był niewspółmiernie wysoki do poniesionej klęski, co trafnie oddają słowa Jana Nowaka-Jeziorańskiego „Państwo polskie, chociaż zniewolone i wasalne, zachowało swoją odrębność, przetrwało Stalina, który w swych zmysłach prawdopodobnie chciał z niego z czasem uczynić część ZSRS”.
Pomimo kwestionowania zasadności decyzji Armii Krajowej o rozpoczęciu Powstania Warszawskiego,
w obliczu przeważających sił niemieckich i biernej postawy Armii Czerwonej, wydarzenie to należy bezsprzecznie do najbardziej heroicznych działań niepodległościowych w najnowszej historii Polski.
Naszym narodowym obowiązkiem jest pamięć o Powstaniu Warszawskim i powstańcach, gdyż gwarantuje ona trwałość takich wartości jak wolność, niepodległość i suwerenność Polski.
Oddajmy cześć i chwałę bohaterom tamtych dni poprzez minutę ciszy i dźwięk syren dnia 1 sierpnia o godz. 17:00.