Złote Kłosy 2021 przyznane

13 listopada o godz. 17 uroczyście rozpoczęła się w Kosakowskim Centrum Kultury w Pierwoszynie akademia z okazji Narodowego Święta NIepodległości, podczas której wójt gminy Kosakowo tradycyjnie przyznał Złote Kłosy. 

Wyróżnienie statuetką Złotego Kłosa ma charakter symboliczny. Przyznawane jest za kultywowanie tradycji i wartości patriotycznych, promowanie gminy, jej społeczności oraz wkład w rozwój przedsiębiorczości. Pierwsze wyróżnienia wręczono w 2005 r. Symbolikę Złotego Kłosa zaczerpnięto z gminnego herbu. Po rocznej przerwie spowodowanej pandemią uroczyste obchody Narodowego Święta NIepodległości oraz gali wręczenia statuetek Złotego Kłosa wróciły do kalendarza wydarzeń w gminie Kosakowo.

W obecności pocztów sztandarowych gminnych szkół podstawowych z Dębogórza, Mostów oraz Pogórza jak i pocztu Związku Piłsudczyków RP oddział Kosakowo obchody z okazji 103.rocznicy Odzyskania Niepodległości rozpoczęto Mazurkiem Dąbrowskiego odegranym przez Orkiestrę Dętą Gminy Kosakowo pod batutą Zbigniewa Kostrzewskiego. Ze sceny rozbrzmiała także „Pierwsza Brygada” odśpiewana wspólnie przez zebraną publiczność. 

W tym roku wyjątkowy był przebieg uroczystości, bowiem nagrodzeni zostali laureaci z 2020 oraz 2021 r. Za ubiegły rok statuetkę Złotego Kłosa z rąk wójta Marcina Majek odebrała Anna Bożek, Zdzisław Jaroni, kpt. ż.w. Rafał Szymański oraz pośmiertnie wyróżnienie to otrzymał ś.p. ksiądz Stanisław Ziółkowski. W jego imieniu statuetkę odebrała siostra księdza, Maria Czerwińska, która, nie kryjąc wzruszenia, podziękowała w imieniu swojego ś.p. brata. Laureatami nagrody Złotego Kłosa za rok 2021 zostały trzy panie: Anna Kotwicka, Sabina Pienczke oraz Mirosława Piotrowska. 

Tradycyjnie w trakcie uroczystości odznaczeni zostali wszyscy strażacy z Ochotniczej Straży Pożarnej w Kosakowie za oddaną służbę na rzecz mieszkańców gminy z wyrazami uznania dla codziennej pracy i trudu w nią wkładanego. Gala była również okazją do wręczenia odznaczeń przyznanych przez Prezydium Zarządu Oddziału Powiatowego  oraz Prezydium Zarządu Oddziału Wojewódzkiego województwa Pomorskiego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej. I tak z rąk wójtów odznaka strażak wzorowy trafiła do dh Norberta Zioło, złoty medal “za zasługi dla pożarnictwa” otrzymał dh Krzysztof Nadolski, brązową odznaką honorową zasłużony dla pożarnictwa województwa pomorskiego zostali odznaczeni Janusz Stasiak oraz Emilian Pawłowski. Wśród nagrodzonych gratulacje otrzymał także Piotr Taczała, laureat konkursu Strażak Roku 2021. Najmłodsi druhowie, członkowie Młodzieżowej Drużyny Pożarniczej przy OSP Kosakowo otrzymali z rąk wójta oraz jego zastępcy upominki. 

Wzruszającym ale i radosnym programem artystycznym w wykonaniu Zespołu Wokalnego Klubu Marynarki Wojennej „Riwiera” zakończono tegoroczną uroczystość. 

Zapraszamy do zapoznania się ze szczegółowymi opisami sylwetek laureatów Złotego Kłosa za rok 2020 oraz 2021.

Edycja Złoty Kłos 2021:

Anna Kotwicka ur. 10 lutego 1953 r. w Dębogórzu to absolwentka Technikum Gastronomicznego w Gdyni. Całe swoje życie zawodowe związała z szeroko pojętą gastronomią i hotelarstwem. Już od 1972 r. Pani Anna rozpoczęła pracę w zawodzie, piastując stanowisko kierownicze w Łazienkach Północnych w Kąpielisku Morskim w Sopocie. Kolejne doświadczenia zawodowe Pani Anna zdobywała jako kierownik kawiarni i restauracji w Hotelu Gdynia, równocześnie w tym samym czasie wraz z mężem Mirosławem Kotwickim prowadząc gastronomię w Teatrze Muzycznym w Gdyni. Pasja i miłość do zawodu gastronoma zaprowadziły Panią Annę do Warszawy, gdzie ukończyła prestiżowy kurs upoważniający do prowadzenia restauracji i hoteli, wtedy jeszcze pod szyldem Orbisu. Będąc osobą pełną zamiłowania do swojego zawodu i dynamicznie rozwijającej się kariery gastronoma, Pani Anna wraz z mężem kupili w Kosakowie starą restaurację „ Kaszubską,” w której miejscu zbudowali od podstaw nową restaurację, pozostawiając nazwę „Kaszubska”. Krótko po otwarciu lokalu w 2006 r. Kaszubski Regionalny Chór Morzanie obchodził swoje 5-lecie w nowo powstałej restauracji. Od tamtej pory „Kaszubska” i jej właściciele: Anna  i Mirosław goszczą i karmią rzeszę odwiedzających. Restauracja od początku swojego istnienia cieszy się ogromną popularnością nie tylko wśród mieszkańców gminy Kosakowo, ale także licznie odwiedzających ją turystów. Restauracja Państwa Kotwickich to miejsce spotkań rodzin, przyjaciół, znajomych, pełne wzruszeń i radości, ale i nostalgicznych chwil. Pani Anna Kotwicka swoje życie osobiste i zawodowe związała z gminą Kosakowo. To tu realizuje swoją pasję i sukces jako restauratorka, który osiągnęła pracowitością, odwagą i wiarą w powodzenie biznesu.

Prywatnie żona, mama dwójki dorosłych dzieci: syn Andrzej i córka Jolanta również swoje życie osobiste i zawodowe związali z gminą oraz babcia czterech wnuków. W wolnych chwilach oddaje się swoim pasjom: florystyce oraz dekorowaniu wnętrz, czego przykładem może być restauracja „Kaszubska”. Uwielbia podróże oraz dobrą książkę. Jej motto życiowe brzmi: realizuj swoje pasje i nie bój się wyzwań.

Sabina Pienczke – urodzona  7 października 1981 r. w Gdyni, od urodzenia mieszkanka Mostów. Absolwentka Akademii Pedagogicznej w Słupsku. Ukończyła także wydział zarządzania oraz studia podyplomowe z nauczania j. kaszubskiego na Uniwersytecie Gdańskim. Swoją karierę zawodową jako nauczyciel przedszkolny i wczesnoszkolny  rozpoczęła w 2006 roku, podejmując pracę w Zespole Szkolno-Przedszkolnym im. Obrońców Kępy Oksywskiej i Szkolnego Schroniska Młodzieżowego w Dębogórzu (obecnie Zespół Szkolno-Przedszkolny w Dębogórzu), pełniąc funkcję wychowawcy klas I-III. Od 2012 r. Pani Sabina uczy języka kaszubskiego, a od 2013 r. prowadzi wraz z Teresą Czerwińską dziecięcy zespół „Dębogórskie Kwiatki” kultywujący tradycje kaszubskie. Młodzi artyści pod czujnym okiem Pani Sabiny nie tylko biorą udział w wielu gminnych uroczystościach i wydarzeniach, ale także z sukcesami występują na konkursach i przeglądach form tanecznych w kategorii zespoły ludowe, zajmując wysokie miejsca w Polsce i zagranicą. W 2017 r. pani Sabina Pienczke wygrała I miejsce w plebiscycie „Nauczyciel na medal” w Powiecie Puckim, a w tym samym roku zdobyła II miejsce w wojewódzkiej edycji konkursu organizowanego przez „Dziennik Bałtycki”. Kultywując język kaszubski jak i tradycję naszego rejonu podopieczni Pani Sabiny od wielu lat biorą udział w międzyszkolnych, powiatowych i ogólnopolskich  konkursach. Praca z dziećmi to spełnienie marzeń Pani Sabiny. Prywatnie żona, mama dwójki dzieci, 11 -letniego Krystiana oraz 5-letniej Aleksandry.  W wolnych chwilach pani Sabina raczy się dobrą książką i polskim filmem fabularnym, ale ponad wszystko ceni sobie czas spędzony z rodziną. Rodowita Kaszubka kochająca polskie góry.

Mirosława Piotrowska ur. 7 października 1951 roku w Kozienicach. Ukończyła Liceum Pedagogiczne w Sandomierzu. Od 1963 r. angażowała się w działalność  Związku  Harcerstwa Polskiego. Od najmłodszych lat chciała pracować z dziećmi i młodzieżą. W 1970 roku rozpoczęła pracę w Szkole Podstawowej    w Strzyżynie – powiat Kozienice, gdzie prowadziła drużynę harcerską oraz współpracowała ze Związkiem Młodzieży Wiejskiej. W tym czasie była już radną Powiatowej Rady Narodowej w Kozienicach.  W 1974 r. ukończyła zaocznie studia w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Kielcach na kierunku  historia z wychowaniem obywatelskim. W 1975 roku wyjechała do Gdyni. Wyszła za mąż i podjęła pracę w Szkole Podstawowej  w Dębogórzu,  a następnie w Zbiorczej Szkole Gminnej w Mostach. Od 1979 roku objęła kierownictwo w Gminnym Związku Drużyn ZHP działającym przy szkole, łącząc obowiązki nauczyciela historii i wychowania obywatelskiego z  działalnością harcerską. Zaangażowaniem  i swoją ciężką pracą  doprowadziła do utworzenia w 1982 r. Hufca ZHP w którym objęła funkcję komendanta. W 1984 roku ukończyła Uniwersytet Gdański w zakresie pedagogiki ogólnej. W latach 1992- 1999 pełniła funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej w Mostach. Doprowadziła do rozbudowy i modernizacji tej placówki wraz z halą sportową. Korzystając z wprowadzanej reformy oświatowej, wspólnie z rodzicami udało jej się utworzyć Gimnazjum w Mostach. W szkole  przepracowała ponad 40 lat.  Otrzymała dwie Nagrody Kuratora Oświaty oraz trzy Nagrody Dyrektora Szkoły. Pracę zawodową łączyła z zaangażowaniem  społecznym na rzecz środowiska, w którym mieszka.  Dwukrotnie (w roku 1984 oraz 1988) sprawowała mandat radnej Gminnej  Rady Narodowej w Kosakowie oraz pięciokrotnie uzyskała mandat radnej (w roku 1990, 2002, 2006, 2014 oraz 2018)  Rady Gminy Kosakowo. Nigdy nie należała do żadnej partii i nie współpracowała ze Służbami Bezpieczeństwa. Przez 9 lat śpiewała w chórze ,,Morzanie”. Z inicjatywy ks. Proboszcza Stanisława Ziółkowskiego prowadzi  Parafialny  Zespół Caritas w Parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego  w Pierwoszynie. Za całokształt podejmowanych działań na rzecz Caritas w 2018 r wraz z  całym zespołem  otrzymała nagrodę ,,Samarytanina Roku” spośród Parafialnych Zespołów Caritas  Archidiecezji Gdańskiej. Jest członkiem Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego Oddział Dębogórze – Kosakowo. Przyjęte obowiązki zawsze stara się wypełniać w poczuciu odpowiedzialności wobec drugiego człowieka zarówno w sferze rodzinnej, zawodowej oraz społecznej. Prywatnie  mama dwójki dorosłych dzieci i  babcia trojga wnucząt.

Edycja Złoty Kłos 2021:

Anna Bożek urodziła się 29 marca 1943 r. w Gdyni. Ukończyła studia na Uniwersytecie Gdańskim na kierunku filologia polska, uzyskując tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczęła w sierpniu 1962 roku w Szkole Podstawowej w Pogórzu, w której pozostała, aż do przejścia na emeryturę w dniu 31 sierpnia 1999 r. Od 1 września 1976 roku do 30 listopada 1980 roku pełniła obowiązki społecznego zastępcy dyrektora Szkoły Podstawowej w Pogórzu. Od 1 grudnia 1980 roku do 31 sierpnia 1994 roku została powołana na jej dyrektora. Pani Anna wielokrotnie otrzymywała Nagrody Kuratora Oświaty i Wychowania oraz Wójta Gminy Kosakowo. W 1975 roku została odznaczona Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. Przez wszystkie lata pracy zawodowej działała społecznie i z wielkim zaangażowaniem na rzecz szkoły i środowiska lokalnego. Można powiedzieć, że Szkoła Podstawowa w Pogórzu była dla Pani Anny drugim domem, któremu poświęciła całe swoje życie zawodowe.

Zdzisław Jaroni – urodzony 18 listopada 1950 r. w Poznaniu absolwent Technikum Mechanicznego w Poznaniu oraz Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych w Zamościu. Swoje dorosłe życie związał z wybrzeżem, przenosząc się z Poznania w 1969 r. Ukończył Akademię Nauk Społecznych w Warszawie o kierunku historycznym. Pan Zdzisław Jaroni pracował między innymi jako technik-mechanik samolotów ponaddźwiękowych jak i kontroler techniczny na linii przeładunków polsko-angielskich. W swojej karierze samorządowej rozpoczętej w 1982 r. pełnił między innymi funkcję Zastępcy Naczelnika Miasta i Gminy Puck, był również zastępcą dyrektora ds. eksploatacji Centralnego Ośrodka Sportu i rekreacji w Cetniewie. W 2006 r. objął stanowisko zastępcy Burmistrza Pucka. W 2011 r. Pan Jaroni objął funkcję Dyrektora Zarządu Spółki Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych Peko. Swoją oddaną pracą i zmysłem menadżerskim przyczynił się do znaczącego rozwoju Spółki, rozwinięcia i rozbudowy systemu sieci wod.- kan. na terenie gminy Kosakowo jak i pozyskania lokalnych deweloperów, doprowadzając tym samym do rozwoju i rozbudowy gminy. Jako dyrektor Peko, pozyskał nowy sprzęt specjalistyczny i kołowy, w znacznym stopniu unowocześniając pracę komunalną. Pan Zdzisław Jaroni w swojej działalności społecznej udziela się na wielu płaszczyznach, między innymi poprzez wspieranie lokalnych imprez i wydarzeń o charakterze gminnym, szkółek sportowych oraz turniejów odbywających się na terenie gminy. W lutym 2020 r. otrzymał podziękowania od WOPR po udzieleniu finansowego wsparcia dla inicjatywy wprowadzenia ratownictwa od strony wody, które w znacznym stopniu przyczynia się do poprawy i szybkiej reakcji w zakresie udzielania pomocy osobom tonącym. W 2019 r. został uhonorowany Orderem Świętego Stanisława, nadawanym przez Wielką Narodową Kapitułę Orderu Świętego Stanisława w Polsce. Pan Jaroni działa w Zarządzie Stowarzyszenia Historycznego Morskiego Dywizjonu Lotniczego i jest współzałożycielem Związku Piłsudczyków okręgu Kosakowo. Szczęśliwy mąż, ojciec i dziadek czwórki wnucząt. Miłośnik psów, pasjonat literatury historycznej.  W wolnej chwili uwielbia spacery ze swoimi wiernymi psami oraz pracę w ogrodzie.

Kpt. ż. w. Rafał Szymański pochodzi z Poznania, a od 23 lat mieszka w Pierwoszynie. W 1983 roku ukończył studia na Wydziale Nawigacyjnym Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni. W ich trakcie odbył dwa rejsy szkoleniowe na „Darze Pomorza”. Od 1981 do 1990 roku pływał na statkach Polskich Linii Oceanicznych. W następnych latach pełnił służbę na jednostkach zagranicznych armatorów – pływał m.in. na dużych masowcach, drobnicowcach, kontenerowcach i statkach ro-ro; 39 lat na morzu, 27 lat na stanowisku kapitana. Czynny żeglarz – kapitan jachtowy i motorowodny. Entuzjasta „wychowania morskiego” – przez wszystkie formy żeglarstwa – od Optymistów, poprzez „Pucki” aż do żaglowców. Zaangażowany w budowę brygantyny „Rewa”. Przez cały sezon 2014 roku był Komendantem „Daru Młodzieży”. W tym roku odniósł zwycięstwo w regatach Falmouth Greenwinch Royal Regatta w klasie A. Na „Dar”, gdzie nadal pracuje, wrócił w 2018 r., by dowodzić statkiem w drugiej połowie „Rejsu niepodległości” od Jakarty do Gdyni. Kpt. ż. w. Rafał Szymański to człowiek z pasją, całe swoje życie zawodowe poświęca morzu i wychowaniu młodych w duchu morskiego hartu. Jako komendant „Daru Młodzieży” w czasie Rejsu Niepodległości 2018/19, pokonując 38 000 mil morskich, wyszkolił 534 studentów Uniwersytetu Morskiego, 61 uczniów szkół morskich oraz 384 laureatów konkursu. Wolny czas Pan Rafał, jak przystało na człowieka morza, spędza na żeglarstwie turystycznym. Z pasją oddaje się również pracy w ogrodzie. Ceni dobrą książkę z dziedziny literatury faktu oraz muzykę z gatunku bluesa i okolic.

Ś.p. ks. Stanisław Ziółkowski – urodził się 9 kwietnia 1962 roku w Gdańsku. Został wychowany w atmosferze wiary i praktyk religijnych. Od dziecka był ministrantem przy parafii Mariackiej. Swój egzamin dojrzałości zdał w 1983 r. i w tym samym roku złożył dokumenty z prośbą o przyjęcie do Gdańskiego Seminarium Duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął 27 maja 1989 r. z rąk bp. Tadeusza Gocłowskiego w bazylice Mariackiej w Gdańsku. Po święceniach pracował jako wikariusz parafii pw. Najświętszego Serca Jezusowego w Gdańsku-Wrzeszczu. Następnie duszpasterzował w Gdańsku-Brzeżnie, Oliwie oraz w Sopocie. Do parafii p. w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Pierwoszynie przybył w 2005 r., a 15 sierpnia 2007 został powołany na posługę proboszcza, którą pełnił ponad 12 lat. Ks. Stanisław Ziółkowski z zaangażowaniem włączał się w powierzone mu zadania. Kontynuował dzieło organizacji życia duszpasterskiego stosunkowo młodej, pierwoszyńskiej parafii. W jednej z opinii z lat seminaryjnych napisano o nim: przedsiębiorczy, niezależny w wydawanych opiniach, towarzyski, szczery, wrażliwy, o zainteresowaniach humanistycznych. Mówiono też o nim: praktyczny, opanowany, czujny. Łatwo adaptował się do wymagań innych ludzi. Jego cechy charakteru to również prostolinijność, opiekuńczość w stosunku do innych oraz zadowolenie ze swojego miejsca i roli w życiu. Ta opinia bardzo trafnie oddawała jego osobowość. Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 28 lutego 2020 r. w 58. roku życia, po 31 latach kapłaństwa.

W naszej pamięci pozostanie człowiekiem oddanym Kościołowi i zatroskanym o wspólnotę parafialną. Mimo swojej choroby ofiarnie, do samego końca angażował się w posługę kapłańską. Był człowiekiem pełnym wiary i nadziei. Spoczął na cmentarzu parafialnym w Kosakowie. Ks. Stanisław należał do tego rodzaju ludzi, którzy nie błyszczą, tylko są dobrzy i dlatego właśnie są wielcy.

fot. M. Krauze