Otwieramy nowy tydzień. Również muzyczny. Seniorska siedziba w Rewie stoi pusta – niedobry wirus skazał wszystkich nas na tymczasową rozłąkę, dlatego też postanowiłem dziś wybrać właśnie temat rozłąki i coś specjalnego zaproponować. Nie, nie będzie to tym razem wyjątkowo najsłynniejsze muzyczne opracowanie tegoż tematu – czyli sonata fortepianowa  Les Adieux Beethovena, ale coś znacznie mniej znanego. Ale dość urokliwego.

Początkowo interesował się naukami przyrodniczymi, geografią i podróżami, zaś jego muzyczne wykształcenie było mało systematyczne. Pobierał prywatne lekcje kompozycji, kontrapunktu, fortepianu i skrzypiec. Regularne, dwuletnie studia kompozycji podjął dopiero w wieku 29 lat. Uczył się także śpiewu i uważany był za znawcę sztuki bel canto.

Do 1830 roku mieszkał w Petersburgu, gdzie prowadził bogate życie towarzyskie, obracał się w kręgu Puszkina, Szymanowskiej, poznał też Mickiewicza. W 1830 roku wyruszył w podróż po Europie przez Berlin i Szwajcarię do Włoch, gdzie przez trzy lata poznawał styl włoskiego bel canto, twórczość Belliniego i Donizettiego. Następnie podjął regularne studia kompozycji w Berlinie. W latach 40. przebywał w Paryżu, gdzie poznał Hektora Berlioza, następnie zaś w Hiszpanii, gdzie powstały dwie uwertury symfoniczne o melodyce hiszpańskiej. Na przełomie lat 40 i 50. kompozytor przebywał w Warszawie, gdzie obracał się w kręgu Kurpińskiego i Lipińskiego. Zmarł w roku 1857 w wieku zaledwie 53 lat.

Michaił Glinka uważany jest za twórcę narodowej opery rosyjskiej, łączącego w niej tradycyjny folklor i patriotyzm z nowymi prądami w muzyce zachodniej Europy. Jego twórczość była inspiracją dla grupy rosyjskich kompozytorów nazwanej Potężną gromadką.

Nokturn f-moll  Separacja – jest typowym przykładem romantycznej miniatury fortepianowej. W utworze łatwo wyczuć się daje jeszcze klasyczne myślenie o fortepianie, mniej tutaj wpływów Chopina czy Schumanna, a mimo to całość brzmi sentymentalnie i melancholijnie.