Pozostajemy w klimatach muzyki – o ile wolno się tak wyrazić – nocnej. Ale przenosimy się jednocześnie w świat muzyki trochę późniejszej, kołysanej do snu przez romantycznych kompozytorów i ich nastroje. Twórcą pierwszych nokturnów fortepianowych był kompozytor irlandzki John Field, ale najsłynniejsze stworzył Fryderyk Chopin, ustalając następujący porządek części: wolna, szybka, wolna. Te miniatury muzyczne zamykają poezję nocy jakby w swoim wewnętrznym wszechświecie, rządzonym przez nastrojowe, sentymentalne melodie. Nokturny, choć ewoluowały wraz ze stylem Chopina, posiadają szereg cech niezmiennych. Typowa jest śpiewność i ornamentacja melodyki w górnym planie, z akordowym lub na rozłożonych akordach opartym akompaniamentem lewej ręki. Śpiewność oraz bogata i wyrafinowana ornamentyka wskazują na wokalny charakter linii melodycznej, przywodzącej na myśl włoski styl operowy bel canto.
